Ва чунин ба назар мерасад, ки хар он махсусан фарбеҳ нест, аммо чаро ин ҳама доғҳост? Ва чӣ одамро ин қадар бераҳм месозад? Бо лесидани харакаш ва ангуштонашро ба он часпидан? Вахшиёна он аст, ки либоси занро канда, бе омодагиро сахт ба даруни харак мезани! Ё дуру дароз ва амиқ дар даҳони трахает бе таваҷҷуҳ ба он, ки барои хонум душвор аст ва баъзан нафаскаширо душвор мекунад! Ва ин ҷинси оддии хонагӣ аст, ҳатто як бозии нақшбозӣ нест.
Он модари угай худаш барои чӯби гарм мерафт. Шояд шавхари баркамолаш аз конеъ гардондани у даст кашид, бинобар ин вай ба аспи тару тоза гузашт. Ман ҳис мекунам, ки вай ҳоло як ипподром хоҳад дошт ва дар пойи тараш пойга хоҳад дошт.