Дар аввал гумон кардам, ки бобо дар охираш мемурад, аммо баръакс шуд: бечора духтарро сихканду як сатил нутфаро ба пичкааш хам рехт. Албатта, амалан тамоми корҳоеро, ки духтарак худаш анҷом медод, аммо бобо ҳам дар болои он буд: дар он синну сол бисёри онҳо умуман ба сахтӣ баромада наметавонанд. Духтарак ба таври ҳайратангез мемакад: тамоми хурӯсро бе мушкилот фурӯ мебарад, ман худам ӯро мезанам!
Чӯҷаҳо бояд ҷои худро донанд. Ва ҷои онҳо дар поён аст, ки хурӯс макидан, тӯб лесидан ва истодан аст. Пас, малламуй берун омад, то марде истифода кунад ва фоҳишаро ба роҳи худ фиристад. Вай одамони зиёде дорад, ки бояд хидмат кунанд!